Συνέντευξη με τον Νίκο Γουδανάκη..!!!:))

O ηθοποιός-σκηνοθέτης Νίκος Γουδανάκης μου παραχώρησε μια mini συνέντευξη σχετικά με την πορεία της καριέρας του,τη θεατρική παράσταση ''Τα κατά συνθήκη ψεύδη'' και τα μελλοντικά του σχέδια!!

-Θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για την καλλιτεχνική σας ζωή εντός και εκτός Ελλάδας.

Μοιράζομαι μεταξύ Ελλάδας-Γερμανίας και Ιταλίας, έχοντας τα τελευταία χρόνια αφήσει κάθε δραστηριότητα στην Ελλάδα, και συγκεντρωθεί κυρίως στο εξωτερικό. Πέρα από τη δραστηριότητά μου ως ηθοποιός, μεταφράζω θεατρικά έργα και διδάσκω Θέατρο. Τον τελευταίο καιρό το κέντρο του ενδιαφέροντός μου είναι η διδασκαλία αρχαίου ελληνικού δράματος σε ξένους ηθοποιούς, και η προσπάθεια να επικοινωνήσουν αυτοί οι ηθοποιοί που προέρχονται από διαφορετικές θεατρικές παραδόσεις, με τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων δραματουργών (τουλάχιστον όπως αυτά έχουν φτάσει στις μέρες μας). Φέτος ετοιμάζομαι να διδάξω αρχαίο δράμα σε Ιταλούς σπουδαστές Θεάτρου και ηθοποιούς, με την ελπίδα ότι θ' ανακαλύψουμε νέους δρόμους και εναλλακτικές μορφές έκφρασης, διατηρώντας το περιεχόμενο και την ουσία αυτών των έργων. Στην Ελλάδα έχω να εμφανιστώ καλλιτεχνικά από το 2007 όπου σκηνοθέτησα στην Αθήνα "Τα κατά συνθήκην ψεύδη". Διατηρώ όμως την επαφή μου με τη χώρα μου αρθρογραφώντας, πάντα πάνω σε θέματα Τέχνης.


-Ποιος είναι ο χώρος που σας κέρδισε περισσότερο?
Είναι δύσκολο, όταν είσαι σε μια δημιουργική πορεία που ακόμα εξελίσσσεται, να ξεχωρίσεις κάτι. Οι δύο σημαντικοί μου σταθμοί ήταν η Γερμανία κι η Ιταλία. Στο θέατρο της Γερμανίας έμαθα την πειθαρχία και τη συνέπεια, να μπορώ να δίνω αυτό που πρέπει και στη χειρότερη μέρα. Επίσης έμαθα να χαράσω καθαρές γραμμές στο παίξιμο και στη σκηνοθεσία, πράγμα που διδάχτηκα κυρίως από τον σκηνοθέτη μου, Κώστα Παπακωστόπουλο, διακεκριμένο πρωτοπόρο δημιουργό στη Γερμανία. Μετά ακολούθησε η Ιταλία, η Κομέντια Ντελ Άρτε, μια τεχνική Θεάτρου που σπούδασα κοντά στη maestra Claudia Contin, επί έναν χρόνο. Στην Ιταλία έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο το κέφι για δημιουργία, να μην καταπιέζω το άνστικτό μου και αυτό των συνεργατών μου, να φυλάω το καλύτερό μου χαρτί για το τέλος. Σε αυτήν την περίοδο μαθητεύω κοντά σε μια νέα μέθοδο με τον Dr. με σκοπό τον ερεθισμό της ποιητικής διάθεσης στη σκηνή. Δεν νομίζω πως κάποιος χώρος ή στιλ ξεχωρίζουν, μιας και το κάθε τι έρχεται να συμπληρώσει το κάδρο που φτιάχνεις ως καλλιτέχνης, και δημιουργείς τη δική σου προσωπικότητα.

-Είναι γνωστό στους καλλιτεχνικούς χώρους το ενδιαφέρον στίγμα που δώσατε με την καλλιτεχνική σας δουλειά στην παράσταση ''Τα κατά συνθήκη ψεύδη'' του Ζαν Κοκτώ.Μιλήστε μας λίγο για αυτό.
"Τα κατά συνθήκην ψεύδη δημιουργήθηκαν ως ένα πρότζεκτ παντρέματος δύο μονολόγων. Της "Πιο δυνατής" του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, και του "Ψεύτη" του Κοκτώ. ¨Ηταν μια πανέμορφη εμπειρία, που παίχτηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, και για αυτό ευχαριστώ τον Βαγγέλη θεοδωρόπουλο που μου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου σε ένα τόσο φιλόξενο και αρτίστικο χώρο. Κρατώντας μιαν απόσταση 4 ετών πλέον, θα έλεγα πως ήταν, εκτός από τη δημιουργία δύο μονολόγων σε έναν διάλογο, με ορθολογιστική αντιμετώπιση, μια παρουσίαση της "Πιο δυνατής" σχολιασμένη από τον "Ψεύτη" του Ζαν Κοκτώ. Ο προβληματισμός μου ήταν γύρω από τη γυναίκα, και πώς αυτή υιοθετεί διάφορους ρόλους στη ζωή, κι ακόμα βαθύτερα, αν η γυναίκα-καλλιτέχνης που ζει σε έναν κόσμο φαντασιώσεων, διάγει έναν βίο πιο αληθινό από τη γυναίκα που αρνείται τη φαντασία για την πραγματικότητα. Θα μου πείτε, γιατί γυναίκα, μήπως οι άντρες δεν ζουν το ίδιο; Θα σας πω ότι ήταν θέμα προσωπικής ευαισθησίας και χρέους απέναντι σε αυτό που αγαπώ: Τη γυναίκα σε κάθε της έκφανση και προσωπείο. Ακολούθησα γεωμετρική σκηνοθεσία, γραμμές κοντά στον Εξπρεσιονισμό, αν μου επιτρέπεται η προσέγγιση. Παίξαμε με τον άνθρωπο και το είδωλό του, χρησιμοποιώντας καθρέφτες επάνω στη σκηνή. Το Κοινό και η Κριτική μας υποδέχτηκε ζεστά και θετικά, πράγμα που με εκανε χαρούμενο, τόσο εμένα, όσο και τους συνεργάτες. Εάν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω αυτήν τη δουλειά, θα την ονόμαζα, προσωπική απολογία ενός καλλιτέχνη σχετικά με τα ψέμματα που προβάλει, τα οποία όμως είναι αληθέστερα από τις συμβατικές αλήθειρες της καθημερινότητας. Όπως λέει κι ο Βοκάκιος στο δεκαήμερο σε μια ιστορία του, "το ψέμμα είναι αυτοσκοπός, όχι το μέσον". Αντίθετα, στη ζωή, στην κοινωνία, το ψέμμα είναι χυδαίο επειδή είναι μέσο. "Ο ψεύτης" του Κοκτώ δεν είναι ένας άρρωστος, ούτε απατεώνας, αλλά ένας άνθρωπος που αμύνεται απέναντι στη χυδαιότητα. Δεν θέλει να λέει ψέμματα, όπως ο καλλιτέχνης παρακαλά να μην ήταν καλλιτέχνης, αλλά ένας ήσυχος άνθρωπος χωρίς φόβους κι αγωνίες. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, και  έτσι ο λαβύρινθος των ψευδών μας κάνει αιχμαλώτους του. Εάν όμως αύριο παρουσίαζα κάτι στην Ελλάδα, θα ήταν σε διαφορετικό στιλ. Από τότε μέχρι σήμερα, πέρασα από πολλές αισθητικές σχολές.




-Τα τελευταία χρόνια δραστηροποιήστε κυρίως στο εξωτερικό.Πείτε μας λίγα λόγια για τις δουλειές που έχετε κάνει.
Μετά από μια πολύχρονη πορεία στο θέατρο της Κολωνίας, και σε άλλες γερμανικές πόλεις, αποφάσισα να γνωρίσω το ιταλικό θέατρο, Ξεκίνησα το 2008-2009 να κάνω Κομέντια Ντελ Άρτε παίζοντας τον ρόλο του Balanzone, και μάλιστα στην μπολωνιέζικη διάλεκτο. Αργότερα, γνώρισα τη σκηνοθέτισα Bruna Braidotti, και τον συγγραφέα Massimiliano Santarosa, με τους οποίους κάναμε το "Storie dal fondo", μια παράσταση που κράτησε ως και φέτος τον χειμώνα, και ίσως πάει παρακάτω. Μια δουλειά που εξιστορεί βιογραφίες σε μια εργατική συνοικία στην επαρχία της Βορειοανατολικής Ιταλίας, επωνομαζόμενης και Triveneto. Εκεί είχα τον ρόλο ενός Νεοναζί σκίνχεντ, ενός επαρχιώτη που βρίσκει διέξοδο στη Βία και στη μισαλλοδοξία. Συμμετείχα σε διάφορες παραστάσεις στην Ιταλία, και συνέχισα να είμαι μέλος του DGT Κολωνίας, που ασχολείται με την έρευνα στο αρχαίο δράμα. Ταυτόχρονα αρθρογραφώ, όπως σας είπα, και διδάσκω σε ηθοποιούς. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο San Vito Al Tagliamento, όπου λαμβάνει χώρα μια διεθνής συνάντηση θεατρικής έρευνας υπό τη διεύθυνση του Dr. Jurij Alschitz, και την υποστήριξη της UNESCO, με θέμα τη σκηνική έρευνα στα διηγήματα του Τσέχωφ. Είμαστε καλλιτέχνες από όλον τον Κόσμο, και παρουσιάζουμε τη δουλειά μας, ενώ ασκούμαστε σε νέες φόρμες και μεθόδους.


-Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια???
Για τον χειμώνα ετοιμάζω τη διδασκαλία μου στ' Αρχαίο Δράμα, και επεξεργαζόμαστε μια ιδέα που συνδυάζει την αναγεννησιακή ιταλική παράδοση με την ελληνική κλασική, και θέλουμε να το παρουσιάσουμε. Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κάποιους Έλληνες ηθοποιούς σε μια ιταλοελληνική συνεύρεση στη σκηνή, θα δούμε όμως εάν λειτουργήσει.

-Και τέλος ποια είναι η αγαπημένη σας χολυγουντιανη ταινία??!
Αγαπημένη μου χολυγουντιανή ταινία είναι το The Godfather του F. F. Coppola. Νομίζω πως ένας από τους λόγους που με κερδίζει αυτό το φιλμ είναι η τελειότητα των ερμηνειών.
Σας ευχαριστώ.


- Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τις μεστές σας απαντήσεις!